چرا آمریکاییان باید «نشریه جنایات جنگی» را بخوانند؟

از آنجا که رسانه های جریان اصلی آمریکا تحت کنترل شرکت های ذی نفع در سیاست های دولت های آمریکا هستند، طبعاً آنها از انعکاس اخبار مربوط به این فعالیت ها یا دامن زدن به بحث جنایات جنگی خودداری می کنند. این سازمان به منظور پر کردن این خلأ و اطلاع رسانی به مردم آمریکا، اقدام به انتشار نشریه ای اینترنتی و چاپی کرده است که بنا به ادعای سردبیر آن، در مدت کوتاه انتشار خود توانسته است مخاطبان زیادی را در سطح آمریکا به خود جذب کند. مطالعه این نشریه که صاحب نظران نامداری چون نوآم چامسکی در تهیه آن مشارکت دارند، می تواند ما را با نگاهی که از درون جامعه آمریکا به دولت جنایتکار بوش انداخته می شود، بیشتر آشنا کند.

در فضایی که اطلاعات درست به دست ما نمی رسد، مهم است که آمریکاییان آنچه را که اهمیت دارد، از چیزهای بی اهمیت تمیز دهند. در جامعه ای که منبع اولیه اطلاعات، یعنی رسانه های جریان اصلی که تحت کنترل شرکت ها هستند، با نادیده گرفتن یا کم بها دادن به برخی موضوعاتی که اهمیت آنها از سایر موضوعات بیشتر است این گفتمان را مختل می کنند، این وظیفه سنگین تر می شود.
برای توضیح آنچه که آگاهی آمریکاییان از آنها ضرورت دارد، ابتدا باید آمریکا را تعریف کنیم. بر عکس آنچه که به نظر می رسد «میهن پرستان» اعتقاد دارند، یک تک پارچه چهار گوش منقوش به ستاره، تعریف کننده کشور ما نیست. سرودی که قبل از به صدا درآمدن سوت داوران در مسابقه ها خوانده می شود یا سوگند شرفی که در مدرسه می خوانیم نیز تعریف کننده کشور ما نیست. مدیران اجرایی یا وکلای انتخاب شده توسط مردم برای دوره ای چهار ساله؛ نمایش آتش بازی در یک شب تابستانی یا توان نظامی ما هم تعریف کننده کشور ما نیست. دو مدرک وجود دارد که تعریف گر آمریکا هستند:
اولین مدرک توسط توماس جفرسون نگاشته شد و جهانیان را از این واقعیت آگاه کرد که مستعمره های پیشین انگلستان اکنون کشوری مستقل، آزاد و برخوردار از حق حاکمیت است. این اعلامیه استقلال، ایده آل های مشخصی را مطرح ساخت، از جمله مساوات و حق برخورداری از حیات و آزادی. التزام به «احترام مقدس»، از جمله واژگان پایانی این اعلامیه است.
مدرک دوم کمی فنی تر است: این مدرک توصیف می کند که چگونه «مردم» قدرت های حاکمیت را «در جهت شکل دادن اتحادی کامل تر» به کار می گیرند. قانون اساسی ایالات متحده قانونی زمینی است. آمریکا بر اساس ایده آل ها و قانون تعریف می شود. آمریکا بدون یک پرچم، بدون یک سرود ملی و بدون آتش بازی نیز به خوبی به حیات خود ادامه خواهد داد. حتی بدون رئیس جمهور های ضعیف نیز به حیات خود ادامه خواهد داد، کما این که قبل از تبدیل شدنش به تنها ابر قدرت جهان، این کار را انجام می داده است. اما بدون ایده آل ها و بدون قوانین، ما دیگر آمریکایی نخواهیم داشت، دست کم آمریکایی که ارزش احترام داشته باشد.
از این رو برای آمریکاییان مهم است که از «احترام مقدس» ما پاسداری کنند و تضمین دهند که قوانین ما اجرا می شوند. زمانی که دشمنان، چه داخلی چه خارجی، احترام یا قانون اساسی ما را مورد تهدید قرار می دهند، این دشمنان باید مورد بازخواست قرار گیرند.
این درست است که مسائل بسیاری وجود دارد. اقتصاد، مراقبت های درمانی و بحران مالی، توجه بیشتر ما را اقتضا می کنند. مسائلی نیز برای باد در گلو انداختن و جشن گرفتن وجود دارند که رسانه ها از آنها برای منحرف کردن توجه ما بهره می گیرند. اما به موضوع جنایات جنگی ـ اقداماتی که موجب وارد آمدن رنج های بی شمار و مرگ انسان های بسیار شده و خصومت نسبت به کشور و سربازان ما را افزایش داده اند، موضع اخلاقی ما را در جهان فروکاهیده اند، ناامنی در سطح جهان را افزایش داده اند و منش و شأن آمریکا را مورد تهدید قرار داده اند ـ توجهی نشده، نادیده گرفته شده اند و کنار گذاشته شده اند، چرا که مدیران اجرایی ما نگاه به آینده را برگزیده اند نه نگاه به گذشته را.
ولی ما باید به گذشته نگاه کنیم. باید زنان و مردانی را که قوانین ما را زیر پا گذاشته اند، احترام ما را مخدوش کرده اند و ایده آل هایمان را لکه دار کرده اند، پاسخگو کنیم. از آنجا که رسانه های جریان اصلی و تحت کنترل شرکت ها، از فراهم آوردن پوشش کافی و وافی از جنایات جنگی و مجرمان جنگی امتناع کرده اند، گروهی از اعضای «کهنه سربازان در خدمت صلح» (که سازمانی ملی و غیر انتفاعی است)، شروع به انتشار نشریه ای به شکل فصلنامه و با نام«نشریه جنایات جنگی» کرده اند و وبلاگی را راه اندازی کرده اند با نشانی WarCrimesTimes.org که به طور منظم روزآمد می شود
شماره نخست این نشریه در شانزده صفحه برای توزیع در تظاهراتی که در «نیوزیوم» در واشنگتن صورت گرفت، آماده شد. در ژانویه سال 2009، دو رویداد اشغال فضا (در سپتامبر به مدت بیست و چهار ساعت و در نوامبر 2008 به مدت دو روز) در آرشیو ملی، خانه قانون اساسی آمریکا انجام گرفت. در این دو مراسم، کهنه سربازان بنرهای بزرگی را ـ با نوشته هایی چون «از قانون اساسی دفاع کنید»، «بوش/ چنی این جنایتکاران جنگی را دستگیر کنید» ـ جلوی ورودی ساختمان به نمایش بازدید کنندگان درآوردند و نطق هایی را از کندی، کینگ و کوچینیچ پخش کردند وبه همراه پخش موسیقی، اسامی سربازانی را که در خون خود غلتیده اند، اعلام کردند. هیچ رسانه ای گزارشی از این تظاهرات پخش نکرد.
به این دلیل نیوزیوم، (که یک موزه تعاملی اخبار و ژورنالیسم) است برای تظاهرات ماه ژانویه انتخاب شد که رسانه های جریان اصلی نه تنها فعالان حوزه صلح و عدالت را نادیده گرفته اند، بلکه با تکرار دروغ های دولت بوش و محدود کردن واقعیت های دردناک، به وضوح از دستور کاری دولت بوش حمایت کرده اند. (مثلاً در «نمایشگاه یازده سپتامبر»، نیوزیوم از اشاره به اینکه هیچ کدام هواپیماربایان عراقی نبوده اند، امتناع کردند.) این اقدام با چاپ بنری چهارصد پایی که تصویر صفحه نخست شماره اول نشریه جنایات جنگی بر آن نقش بسته بود، به نمایش گذاشته شده و آن را به پدیده ای خبری تبدیل کرد که موفقیتی بزرگ به شمار می رفت. آن روز بیشتر از سه هزار نسخه از این نشریه در پایتخت کشورمان توزیع شد.
شماره دوم برای سالگرد تهاجم به عراق در ماه مارس آماده شد و آن چنان مورد توجه قرار گرفت که سردبیران تصمیم گرفتند به انتشار این نشریه به صورت فصلنامه ادامه دهند. در نخستین شماره این نشریه، محوریت مطالب افغانستان بود ـ غیر قانونی بودن جنگ و کشتار جاری غیرنظامیان در این کشورـ. به علاوه مقالاتی در باره «مرکز تجربه ارتش» جنایات جنگ ویتنام، اقدامات گروه های شهروندان، «یو اس اس لیبرتی» نیز در آن به چاپ رسیده بود. شماره تابستان نشریه با عنوان اصلی «اوباما وراجی می کند» شامل مقالاتی در باره شکنجه، وعده های توخالی اوباما و هواپیماهای بدون سرنشینی که غیر نظامیان را در پاکستان و افغانستان بمباران می کنند، بود.
نسخه چاپی نشریه جنایات جنگی به طور رایگان در سطح کشور و عمدتاً توسط طرفداران محلی سازمان کهنه سربازان در خدمت صلح توزیع می شود که خود آنها نیز هزینه چاپ و توزیع آن را تأمین می کنند. نشریه جنایات جنگی شامل مقالات، ستون دیدگاه ها و اشعاری است که به احتمال زیاد شما نمی توانید هیچ یک آنها را در نشریات دیگر بیابید و به طور قطع تمام آنها را به طور یک جا در هیچ نشریه دیگری نخواهید یافت. افراد دانشگاهی چون نوآم چامسکی، لاورنس ولول و دبورا نلسون؛ وکلای حقوق بشری و قانون اساسی چون مرجورج کوهن، مایکل راتنر و فرانسیس بویل، ژورنالیست هایی چون پیتر دایر، دیوید لینداف و رابرت شیر، فعالانی چون لوری آربیتر، دیوید سوانسون و پت الدر و نیز بسیاری از کهنه سربازانی که ار تجربیات خود سخن می گویند، از جمله همکاران این نشریه هستند.
با توجه به اینکه نشریه جنایات جنگی گه گاه در مراسم مختلف کنفرانس ها، مراسم مذهبی و تظاهرات ها توزیع شده است، توانسته است افرادی را که آزاد اندیش هستند به خود جلب کند و نیز به شکلی مؤثر به عنوان ابزاری آموزشی نیز به کار گرفته شده است. چنانچه با کسی گفت و گویی دارید و به اطلاعات بیشتری راجع به این مسأله نیاز دارد، یک نسخه از نشریه را در اختیار وی قرار دهید، به مقاله ای خاص اشاره کنید و بگویید: «این زن رئیس کانون ملی وکلا است و می گوید که اوباما ملزم به تحت پیگرد قرار دادن مجرمان جنگی است!» یا «این یک ژنرال ارتش است که می گوید، شکی نیست که دولت بوش مرتکب جنایات جنگی شده است.»
کهنه سربازانی که نشریه جنایات جنگی را در می آورند، سوگند نظامی خورده ا ند که «از قانون اساسی ایالات متحده آمریکا در برابر دشمنان آن، چه داخلی و چه خارجی محافظت کنند.»آنها نسبت به اعاده احترام و اجرای قوانین آمریکا احساس وظیفه می کنند. اما چنین تعهدی منحصر به کسانی که در ارتش خدمت کرده اند نمی شود؛ این میهن پرستی باید جزو رفتارهای تمامی آمریکاییان شود.

بیانیه ماموریت نشریه جنایات جنگی
نشریه جنایات جنگی اطلاعات لازم را در اختیار عموم مردم، قانون گذاران و متحدان حوزه قضایی ما در ارتباط با جنایات جنگی، مجرمان جنگی و نیز ضرورت و شیوه های تحت پیگرد قرار دادن مجرمان جنگی ارائه می دهد. زمانی که رهبران کشور به خصومت ها دامن می زنند، شرایط لازم را ـ برای استفاده حداکثری از زور به همراه پاسخگویی ناکافی ـ ایجاد می کنند که ارتکاب جنایات را نیز به ناگزیر در پی دارد. از این رو جنایات جنگی یک بخش ذاتی و لاینفک جنگ هستند. رنج های وارد شده به انسان ها و خصومت ایجاد شده در اثر جنایات جنگی، باید جزو هزینه های جنگ قلمداد شوند. از آنجا که این هزینه ها و سایر هزینه ها بسیار فراتر از منافع جنگ هستند، ما به دنبال خاتمه دادن به جنگ با ابزار سیاست بین المللی هستیم. برای نیل به این هدف، ما معتقدیم که پاسخگو کردن مجرمان جنگی پیام مؤثری به کسانی خواهد بود که هم اکنون قدرت را در دست دارند تا با احتیاط لازم، تمامی پیامدهای تصمیم خود مبنی بر راه اندازی یک جنگ را سبک و سنگین کنند.
اگر چه ما این واقعیت را به رسمیت می شناسیم که ایالات متحده برای پیشبرد بیشتر اهداف سیاست خارجی خود بر نیروی نظامی اتکا دارد، احساس ما بر این است که تخلفات بی شرمانه و فاحش دولت بوش از قوانین بین المللی، مستلزم توجهی خاص است. نشریه جنایات جنگی بر این نظر است که بوش، چنی و شرکاء باید به خاطر جنایات جنگی خود تحت پیگرد قرار گیرند، فارغ از اینکه این روند چه اندازه طول خواهد کشید. برای رسیدگی به جنایات جنگی، هیچ گونه محدودیت قانونی وجود ندارد.