امام گفتند، خواهش می کنم تعریف مرا نکنید

آیت الله جلالی خمینی با لحنی بسیار شیرین و حرارتی فراوان از امام سخن می گوید؛ آنقدر این شخصیت برایش عزیز و بزرگ است که از سخن گفتن خسته نمی شود و حتی با وجود برنامه کاری دیگر که از قضا آن هم یک مصاحبه بود، سخن گفتن از امام را ادامه می دهد و تا جایی که می توانست خاطرات خود را از ایشان بیان کرد.وی از سالها پیش از پیروزی انقلاب اسلامی امام جماعت مسجد احمدیه نارمک است که امروز با گسترش فعالیتها، حوزه علمیه ای را در کنار آن تاسیس کرده است .گفت و گوی ما با این همشهری رهبر کبیر انقلاب اسلامی که امامت جمعه خمین را نیز بر عهده داشته و گفتنی های زیادی از اخلاق و منش امام دارد، در پی می آید:
-         حاج آقا! اگر امکان دارد از نحوه آشنایی تان با حضرت امام در قم بحث را آغاز کنیم. این ارتباط چگونه شکل گرفت؟
بنده در خمین تولد یافتم و بعد از گذراندن کلاسهای ابتدایی و خواندن مقداری از مقدمات، به همراه آیت الله رضوانی (هم مباحثه ام) به قم رفتیم. اولین روزی که پدرانمان، ما را به محضر علما معرفی کردند به امام نیز معرفی مان کردند. از آن روز آشنایی ما با ایشان آغاز شد و امام همواره لطف داشتند. اگر هم کاری داشتند به ما می سپردند یا برادرشان آیت الله پسندیده وقتی می خواستند چیزی برای امام بفرستند از طریق ما بدستشان می رساندند.
-         می توانید اولین ملاقات را دقیقا توصیف کنید؟
اولین برخورد ما این بود که پدر من و آقای رضوانی ما را معرفی کردند. امام هم خیلی خوشحال شدند و از آن روز به منزل ایشان رفت و آمد پیدا کردیم که برای ما که طلبه های غریبه ای بودیم مایه دلگرمی بود.
در ادامه حضور در قم هم درس سطح و درس خارج آیت الله بروجردی را رفتیم. وقتی هم که درس خارج حضرت امام هم که شروع شد، از ابتدا در آن شرکت می کردیم.
-         جمعیت درسشان چطور بود؟
درس امام استثنایی بود؛ یعنی از نظر بیان  و جاذبه فکر نمی کنم استادی در قم مانند ایشان بود. البته درس آقای بروجردی هم که برگزار می شد، حالت تشریفاتی داشت، اما درس امام شاگرد پرور بود و حدود 800 نفر در آن حضور می یافتند که اول در مسجد سلماسی برگزار می شد. از نظر بیان و بلاغت، هیچ کس مشابه امام نبود و واقعا خداوند به ایشان لطفی داشت، زیرا قرار بود که بعدا نهضت را رهبری کنند و اتفاقا شاگردان ایشان مانند مرحوم مطهری، بهشتی و... که افراد نخبه و درس خوانی بودند در مبارزات حضور زیادی داشتند و در پیروزی آن کمک کردند. در واقع همه ما بر اساس ایمانی که به امام داشتیم تا آخرین نفس می ایستادیم و مرگ برایمان آسان شده بود؛ وقتی من علیه آمریکایی ها صحبت کردم و دستگیرم کردند، به ساواکی ها گفتم که ما آماده کشته شدن و مرگ هم هستیم و پای حرفمان ایستاده ایم و هر کاری که می خواهید بکنید. الآن که آن روزها را به یاد می آورم، تعجب می کنم که ما چه روحیه عجیبی را به برکت حضور امام پیدا کرده بودیم.
-         در دروس امام و رفتار ایشان مگر چه آموزه ها و خصائلی وجود داشت که چنین روحیه ای را پدید می آورد؟
همه ما شاگردان امام از نظر تقوا ایشان را کم نظیر می دانستیم. هیچگاه در خدمت امام غیبت نشد و در چند سال شرکت در درسشان ندیدم که غیبت کسی را بکنند یا اجازه دهند کسی چنین کاری انجام دهد. در درس اخلاق ایشان خیلی ها گریه می کردند و اصلا ایشان به زاهد و عارف بودن مشهور بودند، لذا همه ایمان آورده بودیم که رفتار ایشان پیامبرگونه و من عندالله است. در نتیجه در ما که شاگردان ایشان بودیم هم ترس جایی نداشت و حتی دوست داشتیم حرفی بزنیم که به خاطر امام و پیشرفت هدفشان زندان برویم!
-         همدوره های شما در آن دروس چه کسانی بودند؟
آقایان خامنه ای، هاشمی، توسلی، رسولی محلاتی، خلخالی، بهشتی، مطهری و... .
-         نظر آنها در مورد امام  واخلاقشان چه بود؟ از امام چه می گفتند؟
در درس امام من با آیت الله (زین العابدین) قربانی هم مباحثه بودم. ایشان هم می گفتند که امام یک عالم استثنایی در قم است؛ البته علما همه خوب هستند، اما زهد، تقوا و ادب امام استثنایی بود. اصلا نشستن با امام درس ادب بود؛ یک روز در همان ایام که امام به تازگی نهضت را شروع کرده بودند، برخی منبری های قم به ایشان گوشه می زدند؛ یک روز یکی از آنها نزد امام آمد و همه ما شاگردان هم بودیم؛ در اتاق جا هم نبود و لذا مرحوم خلخالی به او گفت که بروید در آن یکی اتاق بنشینید اینجا جای اطرافیان است! امام به او نگاهی کرد و گفت چه گفتی؟ خلخالی گفت که من به فلانی گفتم برود آنجا بنشیند و... ؛ اما گفتند که "من اطرافیان ندارم! همه تان بلند بشوید، بروید!" و سپس به آن منبری گفتند که نزدشان بنشیند.
تقوای ایشان واقعا بی نظیر بود؛ یک روز دیدم که امام یکی از رفقا را مانند گذشته تحویل نمی گیرد. از او پرسیدم که مگر تو کاری کرده ای؟ پاسخ داد بله، کاری کردم که ای کاش انجام نمی دادم؛ روزی که آیت الله بروجردی فوت کرد، به منزلشان رفتم و با سادگی گفتم که شما نشسته اید و مرجعیت رفت! همه رساله خود را توزیع کردند وشما کاری نکردید. اما امام گفتند که فلانی من از تو توقع نداشتم چنین حرفی بزنی؛ بلکه توقع داشتم اگر من چنین کاری می کردم؛ تو می آمدی و نصیحتم می کردی! در واقع، ما زهد، تقوا و شجاعت ائمه را در کتابها خوانده بودیم، اما در امام هم این روحیه ها را دیدیم.
-         یادتان می آید که ایشان از چه زمانی مباحث سیاسی را شروع کردند؟
وقتی آیت الله بروجردی فوت کرد، درس امام از نظر شاگرد پروری اول بود. اما در همان مقطع سایر علما شروع به چاپ رساله کردند و ما هم که اطراف امام بودیم دیدیم که ایشان هیچ اقدامی نمی کنند و گفتیم اجازه بدهید رساله چاپ کنیم، ایشان گفتند که نیاز نیست. رژیم هم با توجه به کتاب کشف اسرار که امام نوشته بود اصلا موافق نبود که ایشان مرجع شود و نهایت تلاششان بر این بود که دیگران مرجع شوند. خودشان هم توجهی به مرجع شدن و چاپ رساله نداشتند و اصلا  اگر تعریفشان را می کردی، بدشان می آمد؛ یک روز مرا خصوصی خواستند و گفتند آقای جلالی من یک خواهش دارم و آن این است که تعریف مرا نکنید...
-         مگر شما حرفی زده بودید؟
چون ما خمینی بودیم و نمی خواستند که اینگونه تعریف و تمجید ها را از ایشان بیان کنیم و این زهدشان را نشان می دهد. زیرا ما امام را به عنوان اولین مرجع و فردی با تقوا معرفی می کردیم.
یک روز خبرنگار روزنامه اطلاعات به قم آمد، اما امام اجازه عکس گرفتن و مصاحبه به او ندادند، با خبرنگار کیهان هم اینگونه برخورد کردند. از طرفی ما هم نگران بودیم که امام در این بحبوحه انتخاب مرجع منزوی شوند، ولی خودشان نظرشان این بود که ببیند وضع چگونه می شود، تا اینکه شاه به قم آمد و در حرم حضرت معصومه سخنرانی کرد. او گفت که تا کنون یک مقام غیر مسئولی(آیت الله بروجردی) حضور داشت و نمی گذاشت منویات پدرم را اجرا کنم، از این تاریخ به بعد آنها را اجرا می کنم و تعبیر زشتی را هم بکار برد. از آن روز به بعد رویه امام تغییر کرد و در جلسه ای با مراجع گفت که اسلام در خطر است و شاه می خواهد منویات پدرش را اجرا کند که یا باید ساکت بنشینیم و همه چیز از بین برود یا اینکه بایستیم و این به معنی پذیرش خطرهاست، زیرا باید در مقابل شخص شاه بایستیم. پس از آن جریانات بود که در تهران لایحه انجمن های ایالتی و ولایتی مطرح شد...
-         در مورد این لایحه سوالی که پیش می آید این است که مخالفت با حق رای زنان که از مواد آن بود، به معنای مخالفت با آزادی زنان بود؟
ابدا! در قانون اساسی ما آزادی زیادی به زنان داده شده است، اما آزادی مورد نظر آن دوره، بی بند و باری بود و می خواستند ما را به دروازه های تمدن غرب برسانند. استکبار جهانی تلاش زیادی کرد تا دنیای اسلام را به کنترل خود در آورد، زیرا نفت و انرژی در این کشورها قرار دارد؛ در میان سنی ها و بخصوص عربستان وهابیت را حمایت کردند و موفق هم شدند، برای کنترل شیعه هم می خواستند کشور ایران را بهایی کنند و آن سخنرانی شاه هم به معنای رسمیت بخشیدن به این دین بود. خدا امام را رحمت کند که اگر نبود، معلوم نبود وضعیت کشور چگونه می شد، یعنی هویدا که 13 سال نخست وزیر کشور بود، خودش و پدرش بهایی بود. هنر امام این بود که انقلاب کرد و این وضعیت را به هم ریخت و مانع کنترل شیعه شد.
-          بعد از قضیه انتخاب مرجع که به آن اشاره کردید، چه اتفاقی افتاد و امام چه تصمیمی گرفتند؟
کاپیتولاسیون تصویب شد و چند سال بعد حتی تاریخ اسلام را به تاریخ شاهنشاهی تغییر داد. امام هم آن جلسه را با مراجع تشکیل داد و به آنان هشدار داد. خودش هم پیش قدم شد و آن سخنرانی روز عاشورا در مسجد فیضیه را ایراد کرد که جمعیت زیادی هم حضور داشتند. او با شجاعت، شاه را "مردک" خطاب کرد و حتی برخی آقایان بعد از سخنرانی با تعجب به هم نگاه می کردند و با خنده می گفتند سید چه می گوید؟ او که لشکری ندارد؛ حتی خود من هم در فکر بودم که ایشان چگونه با استکبار و پسر رضاخان که 90 کشور از او حمایت می کنند، رو در دور شده است باید مراقب باشیم تا بی احترامی ها به بیت امام تکرار نشود؛ بخصوص در شرایطی که همه دنیا می خواهد شخص امام را هدف قرار دهد. البته به نظر من اینها اشتباهاتی بود که صورت گرفت وعاملان آن، خودشان هم فهمیده اند که اشتباه کردند. .
امام فرد بسیار ظلم ستیزی بود و کوچکترین رویه بر خلاف اسلام را نمی پذیرفت. یک روز مجلس ختم یکی از علمای قم بود؛ امام از من خواستند که بروم و بپرسم، سخنران آن جلسه آیا همان فردی است که هنگام تولد رضا پهلوی برای تبریک نزد شاه رفته بود؟ من هم رفتم و پرسیدم، خوشبختانه آن فرد نبود و امام در مجلس شرکت کردند.
-         ظاهرا برخی مراجع مانند آیت الله گلپایگانی هم از امام حمایت کردند...
بله، او حمایت کرد، دیگران هم حمایت می کردند. آیت الله شریعتمداری هم حمایت می کرد، اما رفتارهایش دوگانه بود. یکبار من رفتاری را از او دیدم که برای امام تعریف کردم؛ آن قضیه مربوط به زمانی بود که علما در منزل آیت الله کمره ای جمع شده بودند و آیت الله بهبهانی هم از خوزستان آمده بود، ما هم به آنجا رفتیم. دستگاه شاه به آیت الله کمره ای احترام می گذاشت؛ بعد آیت الله شریعتمداری هم آمد. چند ساواکی آمدند و به بهبهانی گفتند که ما ماموریت داریم تا شما را از تهران خارج کنیم. اما آیت الله شریعتمداری با رده های بالای ساواک تماس گرفتند و مانع اجرای این تصمیم شدند. این نشان می داد که او ارتباط زیادی با رژیم دارد و من وقتی برای امام این موضوع را تعریف کردم، خنده ای کردند.
-         شما در نجف هم به دیدن ایشان رفتید؟
یکبار که در سالهای اول تبعید امام ما به مکه رفتیم، آیت الله حکیم هم آمده بودند و از دولت عربستان خواستند  تا حاجی های ایرانی به عتبات هم بروند، لذا من هم رفتم و به دیدن امام رفتم. در آنجا ملاقات دو نفره ای با هم داشتیم و وقتی از وضعیت طلبه ها پرسیدم، گفتند  در قم طلاب معمولا برای مواردی مثل وضع حمل همسرشان کمک مالی می خواستند، اما در اینجا حداقل درخواستشان، خرید خانه است!
-         در این سالها پیغامی از امام به شما می رسید یا اینکه واسطه رساندن پیغامها شده بودید؟
بله، گاهی بود.  وجوهات را هم می فرستادیم، مخفیانه رسیدهای وجوهات هم به ما می رسید. وقتی این مسجد احمدیه هم تاسیس شد، امام (قبل از تبعید) بنده را به عنوان امام جماعت معرفی کردند. وقتی به اینجا آمدم دیدم که اینجا مسجد و امام جماعت کم است. لذا 10 تن از شاگردان امام را آوردم و چند مسجد را هم تاسیس کردم، زیرا در اینجا مسجد نبود و از طرفی شاه میخواست چند معبد زردشتی تاسیس کند.
یک شب در ماه محرم، به یک مراسمی در فلکه دوم تهرانپارس رفتم؛ در آنجا اعلام کردم که میخواهم مسجد تاسیس کنم و 35 هزار تومان پول جمع کردیم. از طرف دیگر دیدم که این جمعیت عزادار حیف است که بعد از محرم پراکنده شود و لذا آن را بصورت یک هیات چرخشی درآوردیم.
من در آن زمان اعلامیه هایی را که می نوشتم، با امضای "الاحقر جلالی خمینی" منتشر می کردم تا علاقه مندان امام بدانند کجا جمع شوند. ساواک هم روی این نام حساس شده بود و گفتند که این نام بو دارد؛ من هم گفتم که ما خمینی هستیم، میخواهید از فردا بنویسم جلالی دلیجانی؟!
در هر صورت مسجد را تاسیس کردیم و کمی بعد امام را تبعید کردند. اما قبل از تبعید به دیدار ایشان در قم رفتم و گزارشی از تاسیس مسجد و مخالفت ساواکی ها دادم. من هم گفتم که برای چاره کار، نزد آیت الله خوانساری که احترام زیادی در دستگاه دارد برویم؛ امام هم موافقت کردند و گفتند نزد او برو و سلام مرا برسان. من نزد آیت الله خوانساری رفتم و ایشان خودش وارد موضوع شد و موافقت کرد که شخصا کلنگ مسجد را بزند و اعلامیه مربوط را زدیم. قبل از مراسم مرا به ژاندارمری بردند و گفتند که از چه کسی اجازه گرفته اید؟ ما هم گفتیم که مگر تاسیس مسجد نیاز به مجوز دارد؟ آنها هم گفتند که اینجا رو به روی معبد زردشتیان است وممکن است در گیری پیش بیاید. اما از طرف آیت الله خوانساری زنگ زدند و درخواست کردند من آزاد شوم. بعد از آن تماس، رفتار ماموران هم با من عوض شد.
کلیه آقایانی را که در مساجد تازه تاسیس، منصوب می کردم با موافقت امام انجام می شد.
اصلا عشق امام چنان ما را داغ کرده بود که هر کار بزرگی را انجام می دادیم، تا جایی که با کمک یکی از افراد ثروتمند اهل خمین، یک سینما در هفت حوض را خریدیم و تبدیل به مسجد کردیم. برای تاسیس این مسجد هم آیت الله خوانساری را دعوت کردیم و آقای خادمی یکی از اعضای دفتر امام را به عنوان امام آن مسجد تعیین کردیم.
-  بعد از انقلاب رفت و آمدتان با امام چگونه بود؟
در اوایل جلسات جامعه روحانیت امام به مرحوم مطهری نامه نوشته بودند که علمای تهران را دور هم دعوت کنید، ولو برای خوردن چای؛ لذا آقای مطهری همه را دعوت کرد و از شرق تهران هم به من گفت و هرکس مامور بود که اعلامیه های امام را در منطقه خود توزیع کند. بنده هم یکبار در آن زمان دستگیر شدم و به زندان کمیته مشترک بردند.
وقتی هم امام به ایران آمدند گزارش کارها را می دادیم. یکبار حاج احمدآقا از جماران به من زنگ زدند و گفتند که امام با تو کار دارد؛ این توضیح را هم بدهم که تا قبل از آن امام در انتخاب فرماندار خمین دخالتی نمی کردند. وقتی رفتم دیدم ایشان حالتی گرفته و کسل دارد. پرسیدم چه فرمایشی دارید؟ گفتند در مورد خمین. خیلی هم به خاطر شلوغی ها و دودستگی میان مردم، خانواده های شهدا و مسئولین ناراحت بودند. زیرا هر کاری می کردند آرام نمی شد و فقط هم به خاطر قدرت بود. پشت همه آن دعواها هم منافقین بودند و با این کار به رادیوهای بیگانه خوراک می دادند که بگویند امام شهر خود را هم نمی تواند ساکت کند. من گفتم که مساله خمین آنقدر مهم نیست که شما ناراحت شوبد، من می روم حل می کنم و شما نگران نباشید. بلافاصله دیدم که چهره شان باز شد؛ اما گفتم که من در تهران مشاغلی دارم و نمی توانم امامت جمعه دائم خمین را بپذیرم. وقتی در حال رفتن بودم هم امام گفتند که 15 نفر از سران این شلوغی ها را به اوین بفرستید! من گفتم که آقا خمین شهری طایفه ای است و هرکس را بگیریم طایفه اش ناراحت می شود، لذا اینها را دستگیر نکنیم بهتر است؛ ایشان هم گفتند هر کاری صلاح می دانی انجام بده.
وقتی به خمین رفتم، دوباره درگیری شد؛ اما وقتی وارد شدم به بزرگانشان گفتم که من کاری به گذشته ندارم، اما از امروز همه زیر نظر من هستید و مراقب کارهایتان باشید. برای پیش بردن کارم، صبح ها خانم ها را دعوت می کردم و بعد از ظهر هم آقایان را، تا موضوع حل شود؛ الحمدلله موضوع بعد از دو، سه ماه حل شد. بعد از آن زمان بود که داماد ما شهید شد و خانوادگی خدمت امام رسیدیم و گزارشی هم از خمین دادم؛ ایشان گفتند که می توانی خمین را ترک نکنی؟ من گفتم که شما ولی امر هستید و هر کاری بگویید انجام می دهم. گفتند که نه! فقط رفت و آمدتان را حفظ کنید.
-         شما وصی امام در تقسیم میراث ایشان هم بودید. قضیه آن چه بود؟
یک روز حاج احمدآقا زنگ زدند و گفتند امام با شما کار دارد. من هم رفتم و ایشان گفتند که میخواهم شما را وصی و وکیل خود کنم تا ارثیه پدرم را بین مستضعفین محرومین تقسیم کنید. بعد هم من نامه ای را به پیشنهاد حاج احمدآقا برایشان فرستادم که امام در پاسخ گفتند که شما از طرف من وکیل هستید که ارثیه را بین مستضعفین تقسیم کنید "هرچند که ناقابل است". ما هم به خمین رفتیم و دیدیم که 4500 متر زمین ارثیه امام است و خانواده های شهدا، جانبازان، آزادگان و مفقودین را اولویت دادیم و در متراز 100، 150 متر تقسیم کردیم و سند هم برایشان صادر کردم؛ الان هم نام آن کوچه، کوی امام خمینی است.
-         حاج آقا! این ساده زیستی و دوری امام از مال اندوزی واقعا جالب است؛ فکر می کنید این امر به دلیل چه خصوصیاتی در شخصیت ایشان بود؟
امام واقعا یک شخصیت استثنایی بود، یعنی یک فرد عادی نبود و عنایت خاصی از جانب خداوند به ایشان شده بود؛ اینکه یک فرد عارف و فیلسوف باشد، اما در عین حال مردم عادی (پیر و جوان) را جذب کند خیلی اتفاق عجیبی است، زیرا عرفان و فلسفه گوشه نشینی دارد. من واقعا معتقدم که خداوند او را ذخیره کرده بود تا بعد از 1400 سال غربت اسلام آن را زنده کند. من حتی دیشب هم در جلسه گفتم که وقتی امام نهضت را شروع کردند واقعا تعجب کردم، زیرا او غیراز عبا و قبا و عمامه چیزی نداشت؛ نه رادیویی، نه ارتشی و... حالا با ژاندارم منطقه می خواهد رو به رو شود؟ من وقتی از زندان آزاد شدم، عده ای از طلاب به ملاقاتم آمدند و گفتند که مگر می شود روزی شاه از این کشور برود و بساط بی حجابی ها ها و بی بند و باری ها جمع شود؟ بعد هم گفتند که مگر شما این ضرب المثل را نشنیده اید که "مشت با درفش سازگاری ندارد؟" امام آمد و به دنیا ثابت کرد که مشت با درفش سازگاری دارد؛ اگر مشت ها با هم متحد باشند هزاران درفش را در هم می شکنند. در شرایطی که دنیا بر دو قطب سرمایه داری و اشتراکی ایستاده بود، امام گفت نه شرقی، نه غربی، جمهوری اسلامی من یک هفته بعد از فوت امام نزد آیت الله خامنه ای رفتم و گفتم، امامت جمعه خمین حکم امام بود و حالا از شما می خواهم تا از ستاد اقامه نماز جمعه بخواهید فرد دیگری را معرفی کنند؛ اما ایشان جمله را گفتند که عرق بر پیشانی من نشست که " آقای جلالی! من به ترکیب بنایی که امام گذاشتند، دست نمی زنم؛ شما منصوبید از طرف امام و آن را تغییر نمی دهم". بعد هم گفتند که هر جور با امام قرار گذاشته اید، همانطور رفتار کنید و ارتباطتان با خمین را قطع نکنید. امروز ما می بینیم که حرکت امام و مسیر ایشان حتی تا اروپا و آمریکا هم رفته است، زیرا طلسم مشت با درفش سازگار نیست را ایشان شکستند !
-         همانطور که گفتید، امام با متحد کردن مردم این کار را انجام دادند؛ نظر ایشان در مورد مردم چه بود و چه نگاهی به نقش آنان داشتند؟
امام فرد متدینی بود و مانند امام حسین(ع) حرکت کرد؛ اصلا حرکتشان نشأت گرفته از حرکت آن امام بود که احساس کرد اگر برنخیزد، فاتحه اسلام خوانده می شود. امام خمینی هم دید که اسلام در خطر قرار گرفته است و حتی تاریخ قمری هم عوض شده است، لذا بلند شد؛ شما می بینید که در زمان همه ائمه تقیه وجود داشت، بجز در زمان امام حسین(ع) و در زمان همه علمای از ابتدا تاکنون تقیه وجود داست، بجز زمان امام.
در نتیجه کسی که با خدا باشد، مردم هم همراه او می شوند. زیرا وقتی می بینند که کسی خالص و مخلص است و دنبال مال دنیا نیست، به او اقبال نشان می دهند. ایشان وقتی فوت کردند، حاج احمد آقا نامه ای به شورایعالی قضایی نوشتند و از آنها خواستند که اموال امام بررسی شود، وقتی بررسی شد دیدند که ایشان تا آخرین روز مستاجر بود. در کجای عالم یک رهبری که تمام اموال کشور و کاخ های شاه سابق در اختیارش است اینگونه است؟
یکی از اهالی خمین ثروت زیادی داشت و معروف بود که بعد از شاه، ثروتمندترین فرد ایران است و سد دز و ساختمان مجلس قدیم را او ساخته بود، در عین حال گشاده دست هم بود. پدر خانم من هم ضابط او بود و با یکدیگر آشنایی داشتیم. این فرد وقتی برادرش فوت کرد نزد امام آمد که از نظر زمانی مصادف با ایام بعد از رحلت آیت الله بروجردی و تنگدستی مالی امام بود. من هم از امام اجازه گرفتم و او آمد؛ قبل از اینکه در اتاق امام برود، با خودم گفتم چه خوب است که از این فرد مقداری پول بگیریم، لذا به او گفتم که امام پول چندانی ندارذد  و مقداری به ایشان کمک کن! او هم گفت که دسته چک من آماده است و هر مبلغی که خواستید پرداخت می کنم. ما هم خوشحال شدیم و گفتیم که پول شهریه یکسال طلبه ها فراهم می شود. وقتی وارد اتاق امام شدیم، او  گفت که شنیده ام شما کسالت دارید و اگر اجازه دهید، چند پزشک از اروپا دعوت کنیم تا شما را معالجه  کنند؛ آقای جلالی هم درخواستی داشتند. امام گفتند خیر! نمی خواهم. در مورد دکتر هم بنده یک دکتر قدیمی دارم که همان کافی است. این در حالی بود که آن زمان امام برای پرداخت شهریه طلاب بودجه کمی داشتند.
امام می گفت من مامورم آنچه را باید انجام دهم، پی بگیرم و کاری به شکست و پیروزی ندارم. کسی که اینگونه باشد، خدا هم او را یاری می کند: "ان تنصرواالله ینصرکم و یثبت اقدامکم". یعنی ایشان نظری نداشت که کسی تاییدش کند یا نکند. در نتیجه خدا هم به خاطر این ایمان و اخلاص،  مهر او را به دل مردم انداخت. او نه تنها نگاهی به حمایت های دیگران نداشت، بلکه اگر کسی تعریفش را می کرد بدش می آمد؛ چند بار مرحوم مشکینی در تمجید از ایشان صحبت کرد، اما امام گفتند که آقای مشکینی من از شما انتظار نداشتم؛ من یک طلبه هستم!
از آن طرف، شما ببینید کدام مرجع تقلیدی چنین پسری را تربیت می کند که درشب ارتحال پدرش بیانیه بدهد و بگوید که دیگر وجوهات نیاورید؟! در حالی که میلیونها نفر قصدشان این بود که وجوهات را به حاج احمد آقا بدهند و او هر کاری که صلاح می داند انجام دهد. حتی یکی از امامان جماعت جوادیه تهران وقتی امام در بیمارستان بودند، پولی را بردند که بعد از رحلت امام حاج احمد آقا آن پول را برگرداند و پیغام داد که من پولی نمی پذیرم. احمد آقا در دامن امام بزرگ شده بود و در جریان تمام مسائل انقلاب بود؛ در فرانسه از ایشان پرسیدند که در صدور اعلامیه ها و... چه کسی به شما مشورت می دهد؟ فرمودند فقط احمد! او از نظر سیاسی هم نخبه بود، اما بعد از امام گوشه خانه نشست و گفت من تابع ولایت هستم!
-         شما به نقش حاج احمدآقا در بیت امام اشاره کردید؛ فکر می کنید شأن و حرمت این بیت در این سالها تا چه اندازه حفظ شده و می شود؟
بی احترامی هایی که می شود، اشتباه است. ما وقتی به ولایت و رهبری امام خمینی اعتقاد داریم باید بیت ایشان را هم احترام کنیم و از کارهای ناشایست بپرهیزیم، زیرا مردم ما طرفدار امام و بیت امام هستند و نباید به آن بی احترامی شود که به ضرر حکومت و نظام بوده و موجب ایجاد اختلاف، از بین رفتن وحدت و سوء استفاده دشمن می شود. 
بنابراین ما باید مراقب باشیم تا بی احترامی ها به بیت امام تکرار نشود؛ بخصوص در شرایطی که همه دنیا می خواهد شخص امام را هدف قرار دهد. البته به نظر من اینها اشتباهاتی بود که صورت گرفت وعاملان آن، خودشان هم فهمیده اند که اشتباه کردند.
 آیت الله خامنه ای مواضع امام را دنبال کرده و می گوید که اجازه نمی دهم از این مسیر انحراف ایجاد شود. یعنی ایشان خود را متصل به امام می داند و اگر جدا شود، بزرگترین ضربه را خورده است.
من یک هفته بعد از فوت امام نزد آیت الله خامنه ای رفتم و گفتم، امامت جمعه خمین حکم امام بود و حالا از شما می خواهم تا از ستاد اقامه نماز جمعه بخواهید فرد دیگری را معرفی کنند؛ اما ایشان جمله را گفتند که عرق بر پیشانی من نشست که " آقای جلالی! من به ترکیب بنایی که امام گذاشتند، دست نمی زنم؛ شما منصوبید از طرف امام و آن را تغییر نمی دهم". بعد هم گفتند که هر جور با امام قرار گذاشته اید، همانطور رفتار کنید و ارتباطتان با خمین را قطع نکنید.
امروز ما می بینیم که حرکت امام و مسیر ایشان حتی تا اروپا و آمریکا هم رفته است، زیرا طلسم مشت با درفش سازگار نیست را ایشان شکستند.
بنابراین به همه فرزندان انقلاب هشدار می دهم که دشمن می خواهد بین ما اختلاف ایجاد کند و به توصیه امام مبنی بر واجب بودن حفظ نظام توجه کنند و نگذاریم دشمن شاد شود.