تصمیم امام خمینی برای خروج از عراق در جلسه شورای امنیت ملی رژیم شاه؛ باید کاری کنیم خمینی در عراق بماند!
34 سال پیش، شورای امنیت ملی رژیم پهلوی جلسه فوق العاده‌ای را «به منظور بررسی درباره خبر واصله از عراق مبنی بر تصمیم روح الله خمینی به خروج از عراق و عزیمت به کویت یا ترکیه» به ریاست نخست وزیر در محل نخست وزیری تشکیل شد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی و خبری جماران، 34 سال پیش، در چنین روزی شورای امنیت ملی رژیم پهلوی جلسه فوق العاده‌ای را «به منظور بررسی درباره خبر واصله از عراق مبنی بر تصمیم روح‌الله خمینی به خروج از عراق و عزیمت به کویت یا ترکیه» به ریاست نخست وزیر در محل نخست وزیری تشکیل داد.
بر اساس گزارش ساواک به شماره 7582/312 که پرویز ثابتی مدیرکل اداره سوم ساواک در تاریخ 10 مهرماه 1357 آن را امضا کرده است، در جلسه مذکور پس از بررسی گزارشات، پیشنهادات اعضا در مورد شیوه برخورد با موضوع بررسی شد. منوچهر آزمون وزیر مشاور در امور اجرایی پیشنهاد می‌دهد که «برای حفظ رژیم شاهنشاهی ایران ما باید راه سازش با خمینی را در پیش گیریم و به کیفیتی با وی تماس گرفته و مشکل را حل نماییم».
رئیس سازمان اطلاعات و امنیت کشور هم ضمن طولانی مدت دانستن راه حل، آزمون بر ضرورت توجه به این نکته تاکید می‌کند که در صورت تصمیم ناگهانی خمینی برای ورود به کشور چه باید کرد. اما نخست وزیر وقت در مقابل این اظهارات، توضیه می‌کند که «فعلا باید اقداماتی به عمل آید که خمینی مدتی در عراق مانده و از آن کشور خارج نشود».
پس از بحث و بررسی‌ها، معاون وزیر خارجه، ضمن پیشنهاد نفوذ بر فعالیتهای امام خمینی از طریق یکی از کشورهای دیگر سرهنگ قذافی را تنها فرد مناسب در میان سران کشورهای اسلامی می‌داند که می‌تواند روی امام نفوذ پیدا کند. اما نخست وزیر این فکر را مردود شمرده و راهکار را این می‌داند که «دولت عراق تا مدتی خمینی را نگه دارد تا راه‌‌کارها بررسی شود».
در ادامه این جلسه، آزمون پیشنهاد نزدیک شدن به بستگان امام برای مفتوح کردن باب مذاکره را مطرح می‌کند و نخست وزیر هم در پی او می‌گوید که امام در کویت نخواهد ماند، زیرا کویت وضع محدودتری دارد. او البته این فرض را مطرح می‌کند که شاید امام مسئولان عراق را «تهدید» به خروج از کشور می‌کند.
نخست وزیر سپس فردی را مامور می‌کند تا به عراق برود و در این مورد تحقیق کرده و به دولت عراق یادآور شود که محدودیت‌های امام برداشته شود تا دولت ایران در فرصت مناسب راه حلی بیابد.
ارتشبد اویسی فرماندار نظامی تهران هم اظهار داشت: «ما با قدرت می‌توانیم مقابل خمینی ایستادگی کنیم. فرض مشابه این است که وی وارد کشور شود او را دستگیر می‌سازیم و چنانچه به ایران نیامد، باید به دست همان سیاستهایی که این غائله را به وجود آورده‌اند راه حل پیدا کرد. این شخص در دست غرب است و غرب نخواهد گذاشت ایران به دست شوروری بیافتد».
ارتشبد ازهاری رئیس ستاد بزرگ ارتشتاران هم صریحاً می‌گوید: چنانچه خمینی وارد ایران شد، او را بازداشت کنید. اگر به کویت رفت نباید به او اعتنا کرد، من معتقد به مماشات با او نیستم.
در پایان جلسه، نخست وزیر نتیجه گیری می‌کند که «در صورتی که خمینی بی‌خبر وارد ایران شد، او را دستگیر می‌کنیم اما تحقیق شود برنامه او چیست و ما باید فرصت داشته باشیم تا اقدامات اساسی بنماییم.»
آزمون هم در پایان یادآوری می‌کند که منظورش از برقراری تماس با امام مماشات با ایشان نبوده، بلکه قصد وی سازش با امام و در صورت عدم نتیجه دادن، عمل کردن با قدرت بوده است.
جهت کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه به کتاب «سیر مبارزات امام خمینی در آینه اسناد به روایت ساواک (ج. ۱۷)» (صفحه 460) مراجعه نمایید.