22 بهمن، روز همه ملت ایران
یا در جایی دیگر ضمن توصیه به مسئولان کشور مبنی بر انجام درست وظایف خدمتگزاری به ملت، سخنانی قریب به این مضمون می‌فرماید: «که اگر ملت نبود و قیام نمی‌کرد، ما (مسئولان) یا همچنان در تبعید بودیم و یا محبوس در زندان‌ها و یا مرتباً در حال هجرت از جایی به جایی دیگر. و این ملت بود که با قیام و جانفشانی خود به ما اعتبار و منزلت داد» جالب اینجاست که این سخنان از جانب کسی صادر می‌شود که به اذعان بسیاری از نخبگان سیاسی و اجتماعی و صاحبنظران مسائل جامعه‌شناسی سیاسی و روان‌شناسی اجتماعی که پیرامون پدیده‌های سیاسی‌ای همچون انقلاب‌ها ازجمله انقلاب اسلامی ایران مطالعات و پژوهش‌های گسترده‌ای انجام داده‌اند، نقش رهبری امام(ره) از مهمترین و اساسی‌ترین عوامل بی‌بدیل در پیروزی انقلاب اسلامی بوده است. با این وصف، امام(ره) می‌کوشید تا نقش ملت را از سایر عوامل مؤثر در پیروزی انقلاب اسلامی، برجسته‌تر نماید و به همه گوشزد کند. مضافاً اینکه این اذعان از سر تفنن و تعارف نبود بلکه از اعتقادی بنیادین برمی‌خاست زیرا همگان به راستی می‌دانند که امام(ره) تا به چیزی عمیقاً باور نداشت، هیچگاه به صراحت آن را بر زبان جاری نمی‌کرد. ویژگی اساسی گفتمان امام(ره) همین نیک‌اندیشی، صداقت در گفتار و عمل نیک ایشان بود. از این‌رو ملت هم به دلیل آنکه کمترین تناقضی در گفتار و رفتار امام(ره) مشاهده نمی‌کرد، بصورت یکپارچه، پذیرای نظریّات و دیدگاه‌های ایشان بود. هنر گفتمان امام(ره) این بود که توانست پیوندی وثیق و اطمینان‌بخش میان لایه‌های گوناگون جامعه ایرانی از نخبگان اجتماعی ـ سیاسی تا اقشار عامة مردم و از ثروتمندان تا فرودستان جامعه ایجاد نماید به گونه‌ای که همه ملت آرمان‌ها و اهداف خود را در آئینة زلال این گفتمان می‌یافتند.
بنابراین برپایه گفتمان امام خمینی(ره)، صاحب اصلی این انقلاب و روز پیروزی آن یعنی 22بهمن همة ملت ایران است. یقیناً 22بهمن برای ملت ایران خاطره‌انگیزترین روز لااقل در برهة تاریخی یکصد سال اخیر است که مبارزات عدالتخواهانه و آزادیخواهانه ایرانیان ادامه داشته است. روزی که در خلق آن همة ملت ایران نقش و اثر داشته‌اند و هیچکس نمی‌تواند، نقش ملت را کمرنگ بداند یا بخواهد که این نقش را بی‌اثر کند. در 22بهمن 1357 سه شعار محوری از دل و جان ملت جوشید که بعداً ارکان نظام جمهوری اسلامی برپایه این شعارها پایه‌گذاری شد. «استقلال» به معنای نفی سلطه بیگانگان بر مقدّرات کشور، «آزادی» به معنای اصالت یافتن حق مردم در تعیین سرنوشت خویش و ممانعت از فروغلتیدن دوباره کشور به دامان استبداد و خودکامگی، و «جمهوری اسلامی» به معنای بنیان‌گذاری نظامی سیاسی بر دو رکن اساسی یعنی اسلام و مردم.
به گمانم اهمیت 22بهمن را نباید تا سرحد یک رخداد به تاریخ پیوسته تقلیل داد و به صِرف برگزاری جشن سالروز پیروزی انقلاب اسلامی قانع بود، بلکه بایستی هر سال، سالروز 22بهمن را به منزله بازگشت انقلاب به خویشتنِ خویش دانست. بنابراین هیچکس نمی‌تواند به اندازة ملت نگران دستاورد خویش باشد. 22بهمن باید همچنان سرچشمه‌ای زلال و فیّاض باقی بماند تا ملت از مواهب آن بهره‌مند شود و مرتباً آرمان‌ها و اهداف انقلابی مبتنی بر باورهای دینی خود را مطالبه کند. بر این اساس اما امسال 22بهمن اهمیت فوق‌العاده‌ای یافته است. عده‌ای از بدخواهان ملت در داخل و خارج می‌خواهند نقش ملت ایران را در روند تحولات آینده کشور کمرنگ و بی‌اثر کنند. از یک سو، بیگانگان هجوم می‌آورند و تلاش دارند تا مردم را دلسرد و پشیمان از انقلاب اسلامی کنند و از دیگر سو، عده‌ای هم بدنبال اعمال سلیقه‌های شخصی خویش هستند تا به اسم دفاع از انقلاب و نظام ملت را به حاشیه برانند. بنابراین حضور یکپارچه ملت ایران در سالروز پیروزی انقلاب اسلامی در 22بهمن و مطالبه خواسته‌ها در چارچوب قانون اساسی می‌تواند تعیین‌کنندة ثبات، آرامش، امنیت و توسعه پایدار و دائمی جمهوری اسلامی ایران باشد.
ملت ایران نیازی به پشتیبانی بیگانگان و بدخواهان این کشور ندارد و خود می‌داند که چگونه حقوق مسلّم خود را پی‌گیری و استیفا نماید. به این ترتیب همه سلیقه‌های سیاسی و فکری باید با حضور یکپارچه و تحمل و مدارای یکدیگر، صحنه‌ای از فرهنگ و تمدن غنی ایرانی ـ اسلامی را به نمایش بین‌المللی بگذارند. فرهنگ مدارای ایرانی و تمرین زیست مسالمت‌آمیز اجتماعی به‌رغم تفاوت در سلیقه‌ها و باورها می‌تواند نشاط سیاسی و اجتماعی را به جامعه ایرانی برگرداند و بیش از همه بدخواهان و دشمنان ملت ایران را ناامید گرداند.