استفاده حداکثری از ظرفیت وحدت آفرین 22 بهمن

شروع فصل تلاش بی وقفه و پوینده است که حاصل تاریخ پرمجاهدت ملتی بااراده و آزاده محسوب می شود. ملتی سرافراز که ساکن بودن را برای خود نمی پسندد و قصد کرده تا رسیدن به خواسته هایش دمی باز نایستد، ملتی بالغ که منزل آرزوهای دیرینه اش را در سمت اشارت امام خمینی(ره) یافته و تصمیم به حرکتی وفادارانه و خستگی ناپذیر با هدایت مقام معظم رهبری گرفته است. 22 بهمن گرچه لحظه ای به تاریخ پیوسته است، اما لحظه سوگند و عزم جمعی مردم ایران برای تحرک آگاهانه و عاشقانه در جریانی است که دشواری ها را شکافته و به پیش می رود و به همین روی حیاتی ابدی دارد. رمز و راز این طراوت مداوم چیزی نیست جز احساس مسئولیت تک تک عناصر جامعه در یک سطح و با کیفیتی واحد. تبلور همین احساس در جامعه ایرانی است که روزی هیولای تجاوز دشمن خارجی را به واقعیت رشادت و شهادت بهترین فرزندانش نابود ساخت و امروز نیز مانع شادکامی و سوداگری بیگانه از اختلاف سلیقه های خانواده انقلاب خواهد شد. من سالهاست که در تهران اقامت دارم و هر سال در مراسم این روز شرکت کرده ام، اما یقین دارم میلیون ها انسانی که در سراسر کشور سالروز انقلاب اسلامی را شکوه و عظمت می بخشند نیز این عقیده را دارند که هر کدام از 31 سالگردی که تاکنون پشت سر گذاشته ایم، جز در مناسبت تقویمی و ماهیتی، مشابه یکدیگر نبوده اند. گویی 22 بهمن گلی است از بوستان انقلاب اسلامی که شکوفایی هرساله اش با رنگ و عطری متمایز متجلی می شود و گویی آفتاب این روز از خاوری دیگرگون برمی خیزد و در باختری متفاوت می نشیند. بی شک امسال نیز این قاعده برقرار شد. با وجود گلایه ها و اعتراضاتی که همچنان پابرجا بود، دیدیم که تمامی نیروهای انقلاب دوست و انقلاب ساز با درک دقیقی که از اهمیت و حساسیت این موقعیت داشتند برای حضور پرشور و همدلانه در آن دعوت کردند. چه زیباست زمانی که مشاهده می شود که این قدرت تشخیص در بدنه جامعه و در میان اقشار مختلف مردم اینچنین عمیق و فراگیر است. بنده به رغم شلوغی و ازدحام دیدنی مراسم امسال چند تن از دوستانی که در یادبود دوم خرداد (مجموعه ورزشی آزادی) با ایشان آشنا شده بودم را ملاقات کردم. این عزیزان همراه با خانواده خود و با چهره ای متبسم و گامهایی استوار و امیدوار و همنوا با سایر هموطنان در این نمایش اقتدار و افتخار ملی شرکت کرده بودند.
ارزش و حلاوت صدچندانی که ویژگی برجسته 22 بهمن امسال شده بود نهفته در همین وفاق و پیوند هوشمندانه بود. در کنار همه این صحنه های شکوهمند که امسال سازنده و نظاره گرش بودیم، متاسفانه اخباری نیز از حرکات ناشایست عناصر تندرو و خودسر علیه برخی افراد ملبس به رنگ خاص حکایت داشت. کما اینکه شاهد توزیع "سازماندهی شده" و "وسیع" اقلامی بودیم که چنان به دروغ پردازی آشکار و جعل بیانات برخی رهبران اصلاحات پرداخته بودند و تداعی کننده شب نامه هایی بودند که البته در روشنای روز و با فراغ خاطر پخش می شدند. و بالاخره اغلب خبرگزاری های دولتی خروجی و دستاورد راهپیمایی ها را به سود گروه و گرایش مطلوب خود تبلیغ و مصادره کردند و رقبا و منتقدین دولت را گاهی با اشاراتی صریح و ادبیاتی تحریک آمیز شکست خوردگان آنها نامیدند. نتیجه این رویکرد شاید مطامع مقطعی و کوتاه مدت عده ای را اجابت کند، اما تردیدی نیست که با بسترسازی برای سو»تعبیر رسانه ها و افکار عمومی خارج و دامن زدن به کژی ها و اشتباهات در داخل، منافع پایدار و آینده ساز ما را با چالش مواجه خواهد کرد. در صورتی که جشن انقلاب نه میدان رقابتی برای تایید یا گزینش رفتار این و آن، که اعلام حمایت از اساس نظام و دفع فتنه حقیقی یعنی تحلیل ها و توطئه های دشمنان انقلاب در داخل و خارج کشور است.
ضمن آنکه این حضور حماسی نباید دستاویزی باشد تا پیگیری مطالبات مردم از مسوولین در راستای رشد و توسعه اجتماعی و اقتصادی و اعتلای اعتبار بین المللی ایران و نظارت دائمی بر عملکرد آنان در راه رسیدگی به مشکلات و نواقص را به حاشیه براند. در پایان، با این تذکر که هیچ منفعت شخصی در این مساله ندارم. مایلم این درخواست را خدمت دست اندرکاران امور کشور مطرح کنم که خوب است با استفاده بهینه از ظرفیت این ایام و با نشان دادن حد رفیع رافت و عطوفت اسلامی، به هر ترتیبی که مصلحت می دانند زمینه بازگشت به میهن برای صدها جوان آزرده ای که ظرف چند ماه اخیر در دیار غربت سرگردان شده اند را فراهم آورند. مطمئن هستم گرامیانی که علاقه مند به کوبیدن میخ بر تابوت فتنه هستند اگر اینگونه اقدامات را نیز مدنظر داشته باشند، بسیار زودتر و کم هزینه تر از فضای امنیتی به مراد خویش خواهند رسید.